Η ελευθερία της Τέχνης:
Κάποτε όταν ο Μιχαήλ Άγγελος ζωγράφιζε την Capella Sixtina τον επισκέφθηκε ο Πάπας και του διετύπωσε ορισμένες παρατηρήσεις. Ο Μιχαήλ Άγγελος δεν μπορούσε να φανεί αγενής προς τον Πάπα, αλλά τον άφησε να καταλάβει ότι είναι έργο δικό του και εκείνος ξέρει τι θα κάνει, και δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει αυτά που θα του υποδείξει ο Πάπας. Ο Πάπας επέμενε και ο Μιχαήλ Άγγελος δεν είχε άλλο τρόπο για να εκφράσει την αγανάκτηση του παρά να βάλει το πρόσωπο του Πάπα μέσα στην μεγάλη εικόνα που παρουσιάζει την κόλαση.
Το Όραμα:
Με ένα ποίημα σε πεζό λόγο ο Όσκαρ Ουάϊλντ μας περιγράφει τι είναι το Όραμα στην Τέχνη. Σ' έναν καλλιτέχνη ένα βράδυ ανέβηκε στην ψυχή του ο πόθος να πλάσει ένα έργο. Πίο συγκεκριμένα ένα άγαλμα που να παριστάνει τη χαρά της στιγμής. Και βγήκε στον κόσμο για να βρει μπρούντζο.Γιατί μονάχα επάνω στον μπρούντζο μπορούσε να σκεφτεί. Αλλά όλος ο μπρούντζος είχε εξαφανιστεί. Πουθενά σ' όλον τον κόσμο δεν βρισκόταν μπρούντζος εκτός από το μπρούντζινο άγαλμα που παρίστανε τον αιώνιο πόνο. Κι αυτό το άγαλμα το είχε πλάσει ο ίδιος. Του είχε δώσει μορφή και σχήμα με τα ίδια του χέρια. Και το είχε τοποθετήσει επάνω σε ένα τάφο. Και μέσα στον τάφο ήταν η αγαπημένη του. Είχε φτιάξει ένα έργο τέχνης που θα διηγείται την αγάπη που δεν παθαίνει ποτέ και που θα είναι το σύμβολο του πόνου του καημού που βαστάει για πάντα στις ψυχές των ανθρώπων. Και σ' όλο τον κόσμο δεν υπήρχε μπρούντζος εκτός από τον μπρούντζο του συγκεκριμένου έργου. Πήρε όμως το άγαλμα το έβαλε στο χωνευτήρι, το παρέδωσε στη φωτιά. Και από το μπρούντζινο άγαλμα του πόνου, έπλασε ένα άγαλμα της χαράς που επίσης περνάει στην στιγμή.
Η Συμφωνία:
Ο κόσμος είναι μια μουσική συμφωνία μας έχει πει ο Σοπενχάουερ. Πως; Ιδού: Τα τέσσερα βασίλεια της φύσης το ορυκτολογικό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο αντιστοιχούν κατ' ουσία στην τετραφωνία των φυσικών αντικειμένων. Τα ορυκτά αντιστοιχούν στο βάθος, στην βαρύτητα του μπάσου, τα φυτικά αντιστοιχούν στον βαρύτονο, τα ζωικά στον οξύτονο και το ανθρώπινο είδος αντιστοιχεί στο σοπράνο. Με άλλα λόγια ο κόσμος είναι μια μουσική συμφωνία.
Η Συνάντηση.
Ο καλλιτέχνης πάντα περιμένει μια συνάντηση. Ένα βράδυ στο Cafe de Flore, πλησιάζει τον Αλμπέρτο Τζιακομέτι ένας άγνωστος, λέγοντας του "φαίνεσαι άνθρωπος που καταλαβαίνει μπορείς να με κεράσεις ένα ένα ποτό;". Ήταν ο Ζαν-Πολ Σάρτρ. Καθόταν μαζί με τον Ζενέ και μιλούσαν για την τέχνης που βγαίνει στους δρόμους για να συναντήσει τον καλλιτέχνη.
Dal libro di Apostolos Apostolou "Arte -Terapia- Filosofia" .Edizione Nostos, Napoli 2003.
